CONCERT REVIEW

Eindelijk erkenning! Dat zijn de sleutelwoorden van toepassing op deze grote Madam. Na jaren van teleurstellingen, persoonlijke problemen, anonimiteit en de verkeerde keuzes staat Bettye LaVette er, en hoe!

Op haar 62ste ziet deze soulgodin er verdomd appetijtelijk uit, gehuld in een zwarte nauwsluitende pantalon en zwarte glitterblouse met doorkijkmouwen. Vanaf haar eerste verschijning neemt ze ons in de tang om ons pas dik anderhalf uur later verweesd weer los te laten. Wat een stem! Krachtig, rauw en ruig. Een vat vol emoties. Soms zalvend, dan weer straffend maar steeds met die volledige overgave. Kippenvelmomenten bij de vleet. Nog een geluk dat Katrien me terzijde stond om m’n van verbazing en bewondering open gevallen mond op tijd en stond dicht te duwen. Ik zag haar al in 1998 aan het werk op de Blues Estafette in Utrecht en vond het toen al straffe kost.

Maar Bettye LaVette is als goede wijn. Ze wordt beter naarmate ze ouder wordt. Gesteund door een strakke, goed geoliede band (drums, bas, gitaar en orgel) brengt ze ons al haar oude en nieuwe nummers. ‘Let Me Down Easy’ en ‘He Made A Woman Out Of Me’ passeren de revue. Maar ook ‘Joy’ het aan Lucinda Williams schatplichtige nummer uit haar fabuleuze comebackcd ‘I’ve Got My Own Hell To Raise’ krijgt die typische, magische LaVette ‘touch’. ‘Pickin’ Up The Pieces’ van Willie Nelson zowaar brengt de souldiva gezeten op de grond, ingetogen. En de gloriemomenten volgen elkaar in sneltempo op. Groots is ze als ze zonder stemversterking de zaal toezingt en het publiek tot op de achterste rijen volledig stil krijgt. Getormenteerd, getekende door het leven, steeds op zoek naar liefde en geluk, zo klinken haar songs.

Na meer dan 45 jaren van zwoegen en werken krijgt Bettye LaVette eindelijk de hulde en eer die ze verdiend. En ze geniet er zichtbaar van met volle teugen. Het autobiografische ‘Before The Money Came’ is hiervan het levende bewijs. Na jaren van zwarte sneeuw te hebben gezien, kruipt Miss LaVette, volledig terecht trouwens, vanuit de donkerste krochten van de hel naar de top van het soulsterrenfirmament. En daar is wel degelijk haar plaats. Alle Natalia’s en Amy Winehouse’s ten spijt, er kan er maar één de titel van oppersouldiva dragen en dat is wel degelijk Bettye LaVette! Afsluiten doet ze gans alleen. Eén voor één krijgen de sublieme muzikanten hun ‘moment de gloire’ alvorens ze achter de coulissen verdwijnen tot enkel Bettye LaVette en haar stem overblijven. Met ‘I Do Not Want What I Haven’t Got’ sluit ze HAAR avond a capella af. Mooi, ontroerend en hartverwarmend tegelijkertijd. Meer moet dat voor een mens niet zijn. Alle dank gaat uit naar Bettye LaVette maar ook wel een beetje naar m’n ‘buddy’ Katrien die me tipte om dit onvergetelijke concert mee te pikken.

Huibbe